خط سیاه زندگی

ایزد مهربانم!

گاه ناامید از عطای تو
نه!
نه!
ناامید از تمام کارهای اشتباه خودم 
و شرمسار از اینکه سر در برابر تو بلند کنم
از بندگانت می خواهم که برایم دعا کنند.
و چه دستها که برای حاجت دل من به آسمان بلند نمی شود!
تو هرچه عطا کنی نه تنها از بزرگیت کم نمی شود، که در ذهن آشفته ی من مهربان تر و رئوف تر جلوه می کنی!
خدایم!
اجابت کن دعای هر آنکه در حق من دعا می گوید قبل از آنکه دستان دعا گویش به پایین بیاید.
آمین.

سالهاست معنی این را نفهمیدم که:
..
رفت و آمد
یا
آمد و رفت؟
..
آدمها میروند که برگردند
..
یا
..
می آیند که بروند؟؟؟؟!!!!!

حلاج را که می بردند پای چوبه دار
به خواهرش گفتند بیاید برای وداع
او هم آمد اما بدون سربند!
مردها همه بانگش زدند
پس حجابت کو؟
.... او هم گفت:
من اینجا مردی جز منصور نمی بینم !

کفر چیز خوبیست ...
باید کافر باشی تا باور کنی
بدون خدا ...
خیلی سخت است !
........................
هی میبینم مینشینی باغچه را آب میدهی...
چندتا لوبیا بود؟
میخواهی بزرگ که شدند ازشان بالا بروی
مرغ تخم طلا بیاوری!!!!؟
اما
ای کاش میدانستی
لوبیای سحر آمیز
همان عشقی بود
که فروختی 
........................
خیلی خسته شدی از بد بودن!
بیا بدی هایت را بگذار زمین
کمی خوب باش!
کمکت میکنم خسته ات نکند !!!
........................
خسته نشدی این همه کتاب نوشتی؟
این همه پیامبر آفریدی !
برای من که از روزنامه ها ،عکسهایش و
از کتابها صفحه های آخرش را میخوانم
خلاصه کن همه چیز را ....
از عشق بگو !!

........................
بیا روی من شرط ببندیم
من میبازم
مال تو میشوم !
........................
حتی تنهایی هم
آنقدر که تو سرد بودی
سرد نیست
........................
هرزنی اگر بوی مرا بدهد
من نمیشود!
و هر مردی اگر عطر تو را داشته باشد
تو نیست !
ما بدجور همدیگر را گم کرده ایم
........................
طلوع کن...
از پشت ابرها
بیرون بیا
پنجره ها بدون تو
قاب فلزی شیشه داری
بیش نیستند
........................
دوستت دارم را که گفتی
کارتمام شده است !
آفتاب سرنزده
میبرندت...
...
اعدامی

تو با سکوت حرف می زنی

و من با شعر...

تو با غرور حرف می زنی

و من با عشق...

تو می توانی همه را به یک اندازه دوست داشته باشی

و من تنها می توانم یک نفر را 

 به اندازه ی همه دوست داشته باشم...
 
تو دلت را از من پنهان کردی، ترسیدی رازداری بلد نباشم

و من چه زیبا به تو اطمینان کردم و 
 
اجازه دادم بدانی چقدر دوستت دارم...

تو خشنود از این که توانسته ای از عشق فاصله بگیری

و من خشنود از این که کوتاهی نکردم و 

برای این عشق تا پای گریه ایستادم...
 

راستی، کدام یک خوشبخت تریم؟

شبی از شب‌ها

 تو مرا گفتی: « شب باش!»....

 من که شب بودم و، شب هستم و، شب خواهم بود،

 شبِ شب گشتم

 به امیدی که تو فانوسِ نظر گاهِ من باشی

خنده ام میگیرد...

وقتی پس از مدت ها بی خبری

بی آنکه سراغی از این دل آواره بگیری

میگویی : دلم برایت تنگ است …

یا مرا به بازی گرفته ای

یا معنی واژه هایت را خوب نمیدانی….

دلتنگی ات ارزانی خودت...